Sesje PBF

Bohard podniósł dłoń w geście powitania i przesunął się lekko aby pomóc Rose w chowaniu się za nim. "Wstydzi się czy co?" pomyślał.
- Ja nie tyle po bestię co po pieniądze, ale skoro trzeba za garść króli ubić bydle to ubijemy. - Poprawił kapelusz tak, żeby nie zasłaniał jego oczu. - Nikt nie każe wam być uprzejmym, ale miło by było gdyby panowie zdradzili nam swe imiona. Musimy wiedzieć jakie imiona wykrzykiwać kiedy się pogubicie w krzakach, co nie?. - Tak, Bohardowi wyraźnie dopisywał dobry humor. A może to przez te darmowe piwo?
Zgodnie z "prośbą" nowo poznanego towarzysza, pozwolił sobie usiąść upewniając się wcześniej, że Rose również będzie miała gdzie się posadzić, po czym zaczął częstować się trunkiem, "He! Pogięło ich! Darmowe leją!". Wszystko wskazywało na to, że Bohard będzie miał dziś udany dzień. Spojrzał on na Eona który rozmawiał ze swoim krukiem, oczywiście uprzednio licząc ile on może mieć w głowie trybików nie na miejscu. - A więc pijmy i bawmy się, bo za niedługo będziem się bić! - Powiedział, po czym zaśmiał się cicho pod nosem.

Deszcz nie tylko zmywał ślady, ale również wszystko inne na swojej drodze. Z małych kałuż i strumyków w mgnieniu oka stworzyła się powódź. Dobrze, że bohaterowie znaleźli sobie jakieś zadaszone miejsce bo mieliby niezwykły problem w uniknięciu zamoczenia. Siekący deszcz nie ustępował, a przeciwnie, lał coraz to mocniej. Krople były wielkie i zlatywały z przerażającą szybkością, tak że kłuły podróżników w ręce, gdy ci wystawiali je poza dach, żeby sprawdzić jak mocno leje. "I jak tu teraz dojść do miasta?" myślał każdy z nich. Oprócz uporczywego deszczu zbierała się coraz to większa wichura, a błyski i grzmoty burzy zdawały się być coraz to bliżej kryjówki piątki wędrowców. Co chwilę koło twarzy przelatywały im dębowe liście niesione podmuchami groźnego wiatru. Większość latarni przy trakcie pogasła, gdyż deszcz zalewał lampy. Robiło się więc ciemniej. Do północy zostały jeszcze około dwie godziny, dlatego nie było sensu wyruszać teraz i brnąć w wodzie głębokiej na stopę, żeby dotrzeć do miasta. Trzeba było tutaj przeczekać. W odbiciu błyskającego światła piorunów nawiedzony tartak wyglądał strasznie. Pomimo, iż wiadome było, że już nic tu nie straszy z wewnątrz dochodziły regularne przeraźliwe jęki skrzypiących drzwi. Rose zdawało się, że przed chwilą usłyszała jak ktoś chodzi po trzaskających deskach w głębi tartaku. Eonowi cała ta sytuacja wydawała się co najmniej śmieszna, gdyż nawiedzony budynek, z którego on sam wypędził kilka zjaw straszących tubylców dalej mógł napędzić niezłego pietra. Przesiadywanie na zewnątrz dawało się we znaki. Deszcz przedostawał się bokiem i trafiał bohaterów swoimi lodowatymi kroplami. Przydałoby się wejść do środka. Zakapturzony żniwiarz znał doskonale wnętrze tartaku. Pamiętał, że zaraz przy wejściu znajduje się niewielki hol, dalej było wejście do kantoru, biura właściciela, gdzie można było znaleźć tony papierów z umowami i dokumentów oraz przejście na stołówkę, potem do kuchni. Z jadalni było kilka przejść do szatni, a stamtąd do pomieszczeń pracowniczych - kilku hali różnej wielkości, gdzie przycinano i obrabiano ścięte drzewa. Potępione dusze zmarłych byłych właścicieli tartaku, którzy zostali wykiwani przez ich współzarządców, by potem jako duchy zesłać na nich niepowodzenie zagnieździły się w tutejszej kuchni, gdzie Eon je złapał i zapieczętował. Teraz tartak był pusty, a prace miały zostać wszczęte od następnej wiosny. Popijającym towarzyszom zmarzły ręce i dłuższy pobyt na dworze mógłby przynieść lekkie przeziębienie.

Oczywiście, kruk miał rację, jak zawsze. Zimny wiatr i wilgoć nie przeszkadzały Eonowi, ale zdawał sobie sprawę że pewnie tylko jemu. Alkohol który wypił, pomógł mu przełamać samotniczą naturę, tak więc po wywodzie Rose gniewnie ryknął - Uatrakcyjnienia sobie życia dziewko?! ? Czy może w celu straszliwej śmierci? A poza tym po głębszym zastanowieniu, nikt nigdy nie powiedział że to polowanie na bestię, pomimo że samo się to nasuwa. Z tego co słyszałem o tym szlachcicu, to może być poszukiwanie wody życia, lub innego bajkowego bzdetu. Albo morderstwo. na koniec dodał już spokojnie, głaszcząc kruka. "Kości zostały rzucone, pora sprawdzić z czego są " pomyślał, krzywiąc się nieznacznie, gdyż wiatr zaczął uderzać w go w twarz odorem moczu. Poszedł za Rose mówiąc zachrypniętym, mrocznym głosem -Jestem Eon, ostatni z rodu Dragness. Co umie, to ma rzecz, i narazie tak pozostanie. Ślicznotka ma rację, w środku cieplej, a w gabinecie kierownika jest duży komin i dość na nas miejsca. Nie radzę jednak zaglądać do kuchni. Jedzenie i parę innych rzeczy są schowane, zaraz po nie pójdę. Rand, i ty, panie Awanturniku jakbyście mogli przenieść tam napoję. po czym ruszył do jednej ze skrytek z jedzeniem. Jako że znał tartak i niczego się tam nie lękał, zebrał zagryzkę do popijawy i jako pierwszy przyszedł do gabinetu. Rozpalał ogień, co przychodziło z łatwością, bo miał tu zapas suchego drewna, gdy drzwi się otworzyły. Pomyślał O wreście

Rand z głębokiego ukłony wygiął się w łuk i patrząc w daszek zaśmiał się ze szczęścia, iż jego towarzyszka jest atrakcyjną panną."Ale zadziorna!" Czarnowłosy spojrzał na odchodzącą ponętną Damę z którą kroczył dobry gospodarz ich spotkania. "Co za krok ! Nie ma co ona wie jak eksponować swoje wdzięki!" uśmiech na twarzy Randa stał się bardziej lubieżny. ale po słowach skierowanych do niego. rand wyprostował się i uspokoił zgarnął część trunków i ruszył za resztą. zostawił trunki w gabinecie, gdzie eon rozpalał w kominie i  wyszedł na zewnątrz. zrezygnował  z osłony  daszku i przebiegł kawałek za róg budynku. stamtąd, gdy już się wysikał ruszył w stronę szerokiego wejścia do tartaków od strony hal. gdy już wszedł do środka ociekający wodą kroczył przez pomieszczenia w poszukiwaniu znaków nekrotycznych zostawionych przez Eona lub osoby która uwięziła te duchy. Rand nie wierzył w samoistne przywiązywanie się duchów, tylko w to, iż ktoś musiał je spętać z danym miejscem. Jeśli przy okazji odkrył, iż jego towarzysz para się nekromancją zyskał by swego rodzaju zabezpieczenie w razie burdy bądź co bądź takich rzeczy się nie wyjawia, ale jeśli znaki nie należą do Eona będzie trzeba się rozejrzeć za nekromantą, który to zrobił...

Gdy Rose znalazła się w środku zdjęła pelerynę, po czym zawiesiła ją blisko komina, żeby choć trochę wyschła. Rozpuściła swe długie włosy i zasiadła z resztą. Dziewczyna była typowym introwertykiem, dlatego w dalszej rozmowie uczestniczyła raczej biernie. Zmęczona swoim krótkim wywodem siedziała jedynie, bawiąc się pierścieniem, który niegdyś przekazała jej matka, gdy ta opuszczała rodzinę. Nie tknęła także kufla, mimo, że kompani zdążyli wypić przynajmniej dwa. Siedziała spokojnie, czekając aż pogoda się zmieni, bądź stanie się coś ciekawego w środku. Co jakiś czas spoglądała na ogień pochłaniający drewno w palenisku.

Bohard siedział popijając trunek i obserwując towarzystwo. Nagle przestał wyglądać na zadowolonego, a poznać to można było po zmianie tonu głosu na bardziej niski i monotonny, oraz po twarzy która w tym momencie wyrażała kompletne zero emocji. Spojrzał jeszcze raz na każdego z jego towarzyszy, kończąc na Eonie. - MerQu już nas przedstawił, nie słuchało się, prawda? Moje imię to Bohard i jak rozumiem urok panienki Rose przyćmił Twoją uwagę na tyle, że nawet nie wiesz jak się zwą ludzie z którymi prawdopodobnie spędzisz dzień lub dwa uganiając się za lordowską peleryną i psim groszem. Radzę poświęcić więcej uwagi istotnym szczegółom, ponieważ jej brak najczęściej kończy się niezwykle szybkim i brutalnym zgonem. Szczególnie w Berhalskich lasach. - Powiedział to bez większych emocji, tak jakby przez cały ten czas mówił o czymś kompletnie oczywistym. Upił kolejny spory łyk z kufla i zaczął słuchać kruka który nie brzmiał jak zwykły kruk a być może wcale nie był krukiem ale sam Ulryk raczy wiedzieć czym. Szkoda tylko, że Eon olał jego pytanie odnośnie kruka. Nie wiedząc co ów ptaszysko potrafi, nie był w stanie stwierdzić czy przyda się na coś więcej niżeli tylko na zapasową rację żywnościową.

Milczący jak dotąd MerQu postanowił w końcu wziąć sprawę w swoje ręce. Po kilku kolejkach palącego trunku Eona atmosfera powinna się raczej rozluźnić. MerQu również był tego samego zdania. - Panowie, nie spinajmy dobrze? - na jego twarzy pojawił się dobrze już wszystkim znany jego szeroki, serdeczny, pijacki uśmiech. Zabarwione na czerwono policzki i nos wystawały spod jego krzaczastej brody koloru brązowego unosząc się w uśmiechu jak najmocniej się dało, a jego niebieskie oczy świdrowały po pokoju poszukując chociażby cienia aprobaty. - No. Wypiliśmy sobie trochę. Nie czas teraz na spory. Zostawmy złość na potwora i nie kłóćmy się pomiędzy sobą. Przecież od teraz tworzymy.. iik.. drużynę. - jego wypowiedź przerwało pojawienie się czkawki, którą zaraz potem bezskutecznie próbował zapić resztą trunku mieszczącego się w jego brudnym kuflu - Może.. iik.. dowiedzmy się nieco o sobie nawzajem? Nazywam się MerQu Den.. iik.. Nazwisko odziedziczyłem po moim przybranym wuju. Moi rodzice.. iik.. wraz z całą wioską zostali spaleni przez okrutnych bandytów, gdy ja liczyłem sobie trzecią wiosnę.. Iik.. pochodzę z dalekiej północy. Gdy miałem piętnaście wiosen.. iik.. znalazłem na polu rannego żołnierza. Sir Isaac Whiteridge.. iik.. tak mu było na imię. Zajmowałem się biedakiem, a gdy wyzdrowiał w podzięce wziął mnie na dwór swojego seniora, Lorda Eldruchta i zaczął szkolić.. iik.. w walce obuchami. - tu podrzucił swój młot bojowy, który taszczył ze sobą od karczmy - Potem trafiłem do akademii wojskowej w Dawnton.. iik.. Cholerny płyn! Stamtąd wyruszyłem w podróż, a jej celem ma być.. iik.. przełamanie moich lęków. Iik.. Straszliwie boję się zostać sam.. Zdany na pastwę losu, samiutki, jak palec.. iik.. Kurwa, boję się jeszcze magii. Może to dobrze, że trafił mi się taki Rand, może.. iik.. przy nim uda mi się odzwyczaić od tej beznadziejnej słabości. Jestem kompletnie bezużyteczny w walce z czarodziejami. Iik.. ostatnią rzeczą, którą muszę przełamać jest lęk przed ciepłem. Nie zrozumcie mnie źle.. iik.. nie przed takim czymś. - machnął ręką w stronę kamiennego kominka - Mam na myśli południowy upał.. iik.. byłem tam raz.. i miałem wrażenie, że uduszę się, a wnętrzności we mnie się ugotują.. iik.. - przerwał i zamyślił się na chwilę, po czym spojrzał na resztę towarzyszy oczekując ich odpowiedzi co chwilę czkając - Jeśli nie macie zamiaru mówić o swojej przeszłości powiedźcie tylko co lubicie.. iik.. czy coś.
Piorun trzasnął gdzieś niedaleko rozchodząc się z głośnym hukiem. Na zewnątrz szalała wichura, a deszcz nieustępliwie zacinał w szybę okna gabinetu, w którym gościli się podróżnicy. Jeden z nich ciągle nie wracał. Gdzież on mógł się podziać w taką pogodę? Rozpętała się przecież straszna burza. A może trochę go pocisło po tym jakże dobrym, aczkolwiek mocnym trunku i dlatego tak długo nie wracał? W pokoju zrobiło się wreszcie ciepło i nikomu nie chciało się stamtąd ruszać leniwej dupy. W sumie to niektórzy z nich już i tak by nie potrafili w tym momencie. Wiadomo o kim mowa.
Wraz z błyskiem piorunu rozpoczynającej się burzy Bohard zaczął dostawać jakiś dziwnych, niekontrolowanych drgawek. To był dopiero początek burzy, a gdzie tam koniec?

Chwilę później, gdy stojący w długim, wąskim korytarzu Rand wydał z siebie chrapliwy warkot i zbliżył się do rozwidlenia usłyszał te same głosy:
- O cholera.. teraz to mi się nie zdawało! - Rand usłyszał jakieś poruszenie, jakby ktoś bardzo ciężko, z wielką trudnością lecz błyskawicznie wstał z ziemi i szurając butami po podłożu zmienił swoje położenie, po czym ucichł.
- Myślisz, że to wilk? - spytał cicho inny głos dochodzący z tego samego miejsca, za zakrętem. Po chwili namysłu pierwszy głos odrzekł:
- Mam pomysł. - dało się słyszeć kilka kroków, a następnie ktoś zza rogu rzucił jakiś przedmiot w kierunku, w którym znajdował się ciemnowłosy czarodziej. Rand spojrzał na leżącą na ziemi cztery stopy od niego rzecz, która sekundę temu tu wylądowała. Okazało się, że był to całkiem apetycznie wyglądający stek. Wtedy w miejscu rozwidlenia pojawiła się sylwetka człowieka. Nie było widać jego twarzy, gdyż cień błyskającego ognia padał w taki sposób, że jego głowa znajdowała się całkowicie w mroku. Rand mógł jednak dostrzec zarys owej postaci. Był to mężczyzna, który właśnie znajdował się w pozycji przygotowanej do ataku. W prawej ręce, uniesiony na wysokości głowy, miał nóż, którym miał zaraz zamiar rzucić w kierunku, z którego wydobył się wcześniej cichy warkot. Na widok przyczajonego Randa zamarł w miejscu. Widocznie to co zobaczył zdziwiło go bardzo. Spodziewał się znaleźć w korytarzu wilka, nie człowieka.

Ostatnio edytowany przez lawsford (2014-08-31 12:24:38)

Eon ze spokojem wysłuchał historii brodacza, gdyż nie interesowała go. Choć rozbawił go jego strach przed magią. "Wiking-sierota może okazać się zawadą, Pewnie szybko zginie na wyprawie, głupcy tacy jak on na szczęście długo nie żyją. " myślał gorączkowo, otwierając tylko trochę gorszą od koniaku wódkę. Pochodziła ona z prywatnych zapasów Oficjum, więc wątpił by któryś miał szansę jej próbować. Opowieść ślicznotki dużo bardziej go zainteresowała. -Tera ma kolej gromado? Ehh zacznijmy od faktu, że jestem samotnikiem, choć towarzystwo takich ślicznotek mi nie przeszkadza. zaczął, po czym dodał -Wybacz mości Bohardzie, me roztargnienie, wywołał je fakt iż wyrwaliście mą osobę z głębokiej zadumy. Co do twego wcześniejszego pytania- powiem jeno, on jest przyjacielem, prędzej głodować będę aniżeli zjeść go pozwolę!  koniec powiedział głośno, głosem, od którego niejednemu serce stanęło. Wziął porządnego łyka wódki jako pierwszy. - Uhh ale ogień. No ale o nim rzeknę ci jeszcze ino - uratował mnie przed wilkami jak niemowlęciem byłem. Też pochodzę z północy, z potężnego rodu Dragness. Poza tym też za słońcem nie przepadam, ale nie stanowi ono problemu. Mam potężnych protektorów, o których mówić więcej nie zamierzam, a moim ulubionym daniem jest Strovengaldzki gulasz. dokończył stosunkowo matowym głosem, choć gdy mówił o gulaszu, postanowił że musi znów zjeść ten mało znany, acz genialny specjał. Gulasz ten składa się z 8 rodzaju mięs, 8 rodzajów grzybów, 8 rodzai warzyw i owoców, 8 rodzai alkoholu i przypraw. Nic nie rozgrzewa jak on, choć wątpił by któryś z nowych towarzyszy go próbował. Za wyjątkiem Randa, bo wydał się Eonowi zaprawionym pijaczyną, który z niejednego pieca jadł. -Ciekawe gdzie Rand, i czy go niedźwiedź nie zjadł. Lepiej dowiem cię co i jak. dopowiedział, po czym poprosił kruka, aby go poszukał, i wrócił. Zakłady, jak będzie lamentował z powodu wypitego bez niego koniaku? Albo tej magicznej wody, która zamienia wszystko w lawę, Ha dokończył biorąc kolejny porządny łyk.

-zostaw ten nóż, jeśli nie chcesz, by twoje ciało padło bez czucia na podłogę - dla potwierdzenia tych słów Rand za inkantował zaklęcie - Vargo - między metalowymi kulami osadzonymi na zakończeniu obu buław przepłynęła błękitna błyskawica o długości metra, bo tyle wynosiła odległość między kulami. Huk, który rozniósł się przy okazji ogłuszył tymczasowo Rand jak i jego rozmówce 'Zgłupiałem do reszty! Jestem cały mokry, gdyby ten jebany niebieski błysk mnie dotkną bym się tu kurwa usmażył". Rand nie dał po sobie poznać, że jego czyn po działał bardziej na niego niż na jego przeciwnika i to on z ich dwójki miał prawie pełne spodnie ze strachu.- niech twój towarzysz nie myśli, że może coś zdziałać na własną rękę. Nie mam nastroju na przekomarzanie się z wami pierwsza próba oszukania mnie i was zabije - zachrypnięty głos dodawał znacznej wagi jego słowom."Czuje się znów jak dziesiętnik! Oby tylko nie próbowali zrobić czegoś głupiego". rond opuścił naładowane zaklęciem bławy, ale dalej były skierowane stronę wroga. Na obu kulach u szczytu  buław było widać małe ługi elektryczne na szczęście w tym stanie niebyły nie bezpieczne dla randa nawet jeśli dotknął by ich goła ręką. -- To jak wolicie po dobroci czy mam przejść do mordobicia?!  - podczas swojego wywodu wysunął prawą nogę do przodu, a lewą cofną trochę, by stać bokiem do przeciwników. Prawą dłoń z buławą uniósł do góry i wyciągnął przed siebie. Drugą natomiast ustawił poziomo do swojego ciała na wysokości brzucha

Dziewczyna znudzona całą tą rozmową nie umiała się doczekać aż w końcu nie przestanie padać. Co chwilę kierowała swe oczy w stronę okna wypatrując jakiejś zmiany. Zniecierpliwiona także długą nieobecnością Randa uniosła nogi na krzesło, siadając wręcz po turecku. Obserwowała mrówki ścigające się po podłodze wzdłuż stołu, marząc by czas leciał szybciej. Od czasu do czasu rzekła parę słów do towarzyszy, lecz nie była w nich zbyt wylewna. Ściągnęła swój łuk z pleców i trzymając lewą ręką za grzbiet, prawą bawiła się cięciwą, zachowując się jakby grała na harfie. Wydawało jej się, że kompani i tak nie zwracali uwagi na jej zachowanie pochłonięci pijaństwem bądź rozmową.

Bohard siedział i rozmawiał ze swoimi towarzyszami, od czasu do czasu zerkając nerwowo za okno. Gdyby tylko istniał jakiś czar albo zaklęcie na zmianę pogody to być może nie nie lubiłby tak bardzo czarodziejów. Nie był nastawiony przeciwko porządnym czarodziejom, ale raczej przeciwko tym którzy udawali czarodziei, a tak naprawdę w dziczy nie przetrwaliby ani minuty. Wkurzali go, ponieważ żyli sobie jak królowie podnosząc magicznie kamienie za pieniądze jako widowisko dla rozpuszczonej szlachty, a Bohard musiał łazić od miasta do miasta za groszem. Kiedy okazało się, że Rand ma kłopoty, poprawił pas przy którym miał swoje noże i ruszył za Eonem. Kiedy wyszli na zewnątrz, bał się postawić nawet krok na deszcz w strachu przed burzą, ale skoro jego towarzysze się spieszyli, a on nie chciał zostać w tyle, starał się drogę przebyć jak najszybciej idąc jak najbliżej drzew i jak najbardziej osłonięty od nieba liśćmi drzew a każdy piorun zatrzymywał Boharda na 5 sekund nim do niego docierało, że jeszcze żyje i może dalej biec.

Z buławy wystrzeliła wiązka błyskawic, która śmignęła przez pokój i trafiła w ścianę rozwalając ją na szczępy po drodze tłukąc coś szklanego. Rand nie miał pojęcia co to było, gdyż w chwili inkantowania zaklęcia miał on zamknięte oczy. Gdy poderwał się na nogi wstając z ziemi, na którą upadł spojrzał w kierunku pomieszczenia przyjmując pozycję obronną. Zdążył jedynie zobaczyć rząd drewnianych szafek ciągnący się naprzeciwko niemu wzdłuż ściany. W kilku szafkach widniała wielka dziura zrobiona na wylot dzięki zaklęciu Vordo. Chwilę później w miejscu dziur pojawiły się iskierki, a następnie szafki razem z ścianą znajdująca się za nimi zajęły się ogniem. Światło, jakie dawały języki ognia oświetliło w pewnym stopniu pomieszczenie. Była to szatnia, z pewnością przeznaczona kiedyś dla pracowników tartaku. Po obu stronach ścian stały długie rzędy dużych szafek, a równolegle do nich ciągnęły się długie drewniane ławy. Na ławie znajdującej się około 25 stóp od Randa, w kierunku której stał obrócony stało kilka rzeczy; jakieś szmaty rzucone w kupkę, stos wielkich ksiąg położony niedbale, a także kilka pustych, szklanych flaszek. Na ziemi leżały szczątki jednej z nich, która z pewnością jeszcze przed atakiem Randa była całkowicie pełna, gdyż przy kawałkach rozbitego szkła znajdowała się kałuża jakiegoś gęstego, żółtawego trunku. Czarodziej przypomniał sobie o niebezpieczeństwie i rozejrzał się po pokoju szukając oponentów. Wtedy zza rogu, za którym prawdopodobnie znajdowało się przedłużenie pomieszczenia wychylił się człowiek o długich do ramion brązowoczarnych prostych włosach. Na twarz zaciągniętą miał czerwoną chustę w białe wzorki, a w dłoniach trzymał wielką drewnianą kuszę, która mierzył w stronę Randa. Przygotowany na taką ewentualność Rand już miał wypowiedzieć słowa zaklęcia, gdy usłyszał tuż za swoimi plecami pojedynczy krok. Zanim jednak zdążył się odwrócić lub w jakikolwiek inny sposób zareagować otrzymał potężny cios czymś twardym w potylicę. Randowi momentalnie zakręciło się w głowie i z hukiem padł na ziemię nieprzytomny. Z cienia, z drugiego rozwidlenia korytarza wyłoniła się postać trzymająca w ręku buzdygan.
- Macie szczęście głupcy, że wróciłem na czas. Tak to byłoby po was. - zagrzmiał mocno człowiek, który jednym ciosem powalił Randa.
- Daj spokój, już go prawie mieliśmy! - odpowiedział mu zadowolony kusznik.
- Ciekawi mnie tylko jakim cudem odszyfrował, że tak naprawdę ten korytarz nie jest pokryty olejem. - zza rogu, z którego wyłonił się zamaskowany człowiek wyszedł inny, który z nutą goryczy wypowiedział te zdanie.
- Nic nie odszyfrował idioto.. Nie ważne, musimy ruszać, czarodziej ma przyjaciół. Cały czas ich obserwowałem i podsłuchiwałem ich rozmowy. Jest ich czterech: łucznik, nożownik, człowiek z północy i nekromanta. Właśnie zmierzają tutaj, żeby uratować przyjaciela. Wyprowadziłem już konie na zewnątrz, czekają na nas. Zabieraj stamtąd moje księgi idioto, bo zaraz się zajmą ogniem! - na koniec ryknął groźnie rozkazując trzeciemu z nich pozbierać z ławy grube pisma, do których zmierzał ogień. Zrugany mężczyzna podbiegł do drewnianej ławy z jakąś torbą i zaczął pakować do niej księgi i leżące tam szmaty. W tym samym czasie kusznik kucnął nad nieprzytomnym Randem i zaczął go przeszukiwać.
- Na boga! Nie ma na to czasu, musimy się stąd zabierać, bo albo będziemy zmuszeni rozwalić czwórkę żółtodziobów, albo zostaniemy spaleni przez ten cholerny ogień! - rozgniewał się mężczyzna trzymający buzdygan. Kusznik jednak tylko głupkowato się uśmiechnął ściągając z twarzy chustę i zajrzał do torby Randa. Znalazł trzy sakwy z pieniędzmi i tworzył tą największą. Z radością wsypał jej całą zawartość do swojej torby, po czym wstał i oznajmił, że jest gotowy do drogi. Trzeci mężczyzna, który zdążył już spakować wszystkie rzeczy rzekł to samo. Trójka bandytów ruszyła przez korytarz po prawej stronie w kierunku wyjścia.

W środku burzy czwórka podróżników prowadzona przez czarnego kruka biegła okrążając tartak, aby dostać się do miejsca, w którym znajdował się Rand. Niezwykle opóźniał ich Bohard, który co chwilę stawał w miejscu przestraszony hałasem jaki wydawały błyskawice. Brnąc w wodzie głębokiej już na dwie stopy w końcu dotarli na tyły magazynów. Weszli do jednej z wielkich hali i między stosami drewnianych pali ruszyli w stronę drzwi podążając za krukiem. Wtargnęli do ciemnego pomieszczenia, a następnie potykając się o schody znaleźli się w długim wąskim korytarzu. Na jego końcu ujrzeli ciało Randa, które leżało bez ruchu na podłodze. Jego sylwetkę oświetlały płomienie pożaru, który został wzniecony w pomieszczeniu na lewo od nieprzytomnego czarodzieja. Łakome płomienie na szczęście jeszcze go nie dopadły.

Poza grą:
Rand, tracisz 175 złotych monet.

Całe zajście Eon przyjął ze spokojem. Gdy spędza się tak dużo czasu z trupami, człowiek uczy się na pierwszy rzut oka poznawać umarłych. A Rand na umarłego nie wyglądał. Może bez nekromantycznych zdolności nie byłby pewny, ale teraz już wiedział że żyję. Gdy powabna karczemna dziewka zaczęła się nim zajmować, poczuł zazdrość, przez troskę, jaką mu okazała. Wątpił, ze smutkiem, aby jemu ktokolwiek, kiedykolwiek taką troskę okazał. W tej samej chwili, gdy Rosę zaczęła mówić co mają z Bohardem robić, dotarło to do Eona. Oczywiście, dotarło by to szybciej, gdyby nie był tak skupiony na Rose. Zaraz wziął kosę w ręce, i zaczął z jej pomocą odcinać drogę ogniowi. Rzucił damie wpół pustą flaszkę, po mocnej wódce. -To powinno go ocucić rzekł mrocznym głosem, po czym dodał już spokojnie - Spokojnie to tylko wódka, ale i tak musimy go przenieść. Rose osłaniaj nas, Bohard bierz za lewę ramię, ja biorę za prawe. Do tartaku z nim. po czym jeszcze tylko dodał do kruka - Pilnuj terenu i jak co od razu wołaj.