Sesje PBF

Harry'ego Jonesa, poczciwego, łysiejącego barmana, który już swoje przeżył i wiele zobaczył nie zdziwiła wcale wypowiedź zakapturzonego przybysza, który dał sowity napiwek dla Rose. Zdziwiło go jednak to, że przytargał do karczmy tak wielką kosę bitewną, która wraz z jego przerażającym obliczem odstraszała wszystkich wokół. Zaraz, gdy owa postać wyszła z gospody, w miejsce, w którym siedziała przemieściło się kilku klientów, którzy bojąc się usiąść tam, kiedy było tam jeszcze te dziwadło musieli siedzieć w mało komfortowych warunkach przy wielkim, podłużnym stole znajdującym się na środku karczmy razem z piętnastoma innymi gośćmi. Gdy okryty czarną peleryną charakter zmierzał do wyjścia, ludzie obok których przechodził cichli momentalnie, a gdy wyszedł z karczmy zaczęli wymieniać się nawzajem postrzeżeniami kim mógł być ten dziwaczny człowiek. Atmosfera w południowo-zachodniej części karczmy wróciła do normalności. Pijący tam ludzie nie musieli się już obawiać mężczyzny który siedział w kącie całkowicie sam, a co chwilę z kimś rozmawiał. Widząc to jak zakapturzony przybysz wychodzi z gospody, żylasty mężczyzna, który będąc lekko podpitym chciał kupić młot bojowy od swojego rozmówcy wstał i podążył za nim. Chyba jako jeden z nielicznych obecnych w tej karczmie się go nie bał, a co więcej chciał nawet z nim porozmawiać! Rand wyszedł na zewnątrz i znalazł się pod małym daszkiem, który uchronił go od natychmiastowego zamoknięcia. Czarna postać stała tuż obok niego. Odwrócona była w taki sposób, że Rand mógłby przyrzec, że się na niego gapi. Niestety nie mógł tego zobaczyć bo było już ciemno, a światło dobiegające z okien karczmy tutaj nie docierało. Miał wrażenie jakby ów człowiek czekał tu na niego. Rand odczuł niemiły chłód i nastała niezręczna cisza.
Wewnątrz wszystko przebiegało po staremu. Harry przywołał Rose kiwnięciem głową. Oświadczył jej, że wychodzący podróżnik dał jej niemały napiwek. Rose ucieszona tym faktem odpowiedziała mu, że po pracy weźmie go i dołączy do reszty zarobionych dziś pieniędzy. Zaraz potem zauważyła, że człowiek, który nosił kapelusz i maskę i siedział przy stole z chrapiącym pijaczyną prosi o następne piwo. Rosaline wzięła od Jonesa napój i postawiła go na tacy razem z pozostałymi zamówieniami. Podchodząc do tamtego mężczyzny obsłużyła również innych klientów po drodze.
Towarzysz Randa, muskularny mężczyzna, który chciał sprzedać mu młot dosiadł się do grających niedaleko Boharda pijaczków. Nie miał żadnego doświadczenia w hazardzie, co było widać po pierwszych kilku kolejkach, jednak czuł, że dziś szczęście mu sprzyja. Po pięciu rundach wyszedł na plus. Wydał na grę 50 złotych monet, a zarobił 60. Niewielki zysk, ale zawsze coś. Jeden z grających z nim karciarzy, niski i brodaty staruch, który nie miał już większości zębów rzekł do niego przesiadając się, tak żeby był jak najbliżej niego:
- Jesteś tu nowy chłopcze, widać to na pierwszy rzut oka. Słyszałeś może o historii Potwora
z Berhalu? – uśmiechnął się ukazując szczerbatą gębę, z której niemiło pachniało alkoholem.

Wychodząc z karczmy, Eon w głębi ducha czuł, iż ktoś go obserwuję. -Daj mi znak, jak coś wyczujesz - wyszeptał nie wiadomo do kogo. "Pewnie jakiś zbój się na mnie zasadza  " myślał. Chłodne powietrze nocy orzeźwiło natychmiast. Przystanął przed karczmą, i szybko zaczął szukać odpowiednich fiolek. Znalawszy odpowiednią z irytacją mruknął - Będzie trzeba dorobić zapas. Odwrócił się, kątem do drzwi karczmy, a po paru uderzeniach serca, drzwi się ponownie otwarły. Eon był pewien, że to ten osobnik mu się przyglądał. Był to jeden z gośćmi karczmy, ten który pragnął kupić młot od pijanego jegomościa, którego było słychać w całej karczmie. -Też mi się tak wydaję, druchu  -wyszeptał do swego towarzysza. Wątpił, by czarnowłosy był w stanie mu się przyjrzeć, bo stał w cieniu, co wziął za dobrą monetę.  -Szukasz czegoś podróżniku? - zapytał się mocnym głosem, po czym dodał groźnie  - Jeśli zbierasz na młot, to wierz mi, poszukaj sposobu nie związanego z moją skromną osobą.  Liczył, że nieznajomy da mu spokój, i będzie mógł wreszcie odpocząć od ludzi. Poprawił tylko jeszcze swój oręż, zastanawiając się co zrobi pijaczyna, i czy jest dość trzeźwy by wyczuł zagrożenie płynące od Eona.

Ostatnio edytowany przez InkwizytorSzalonyHollow (2014-08-19 18:15:38)

"Na brodę wszystkich bogów ludu północy, z jego paszczy śmierdzi gorzej niż rozkładające się ciało!"- myślał. -Nie słyszałem i nie mam zamiaru słuchać!-powiedział stanowczym tonem, po czym odszedł od stołu i podszedł do karczmarza. - Poproszę jedno piwo. - powiedział. Gdy otrzymał swoje wymarzone piwo, od razu je wypił. W pewnej chwili zauważył że jego klient wychodzi z karczmy za zakapturzoną postacią, która miała ogromną kosę. "Ciekawe po co on wyszedł. Hmm... pójdę za nim i spróbuje się czegoś dowiedzieć."- pomyślał MerQu po czym poszedł na tyły karczmy. Znany był z tego że umiał się skradać, oraz przemykać niezauważalnie Wykorzystał to do podsłuchania fragmentu rozmowy postaci w kapturze i jego towarzysza. Z ich rozmowy nie dowiedział się praktycznie niczego, lecz zauważył że postać ta trzyma za pasem jakieś fiolki. "Te fiolki mogą oznaczać jedno. Ta osoba musi używać czarnej magii lub czegoś podobnego. Na Odyna żeby on niczego mu nie zrobił!"- wyszedł z ukrycia i poszedł przed siebie kątem oka spoglądając na rozmawiające osoby. MerQu kręcił się przed karczmą, oraz oczekiwał że czegoś się dowie o czym rozmawiają...

Ostatnio edytowany przez Merkurjusz (2014-08-19 23:17:41)

Wysoka blondynka o pięknych, niebieskich oczach, która pracowała zawsze z Rosaline na zmianie bardzo się zasmuciła na wieść o tym, że jej najlepsza przyjaciółka zamierza rzucić robotę kelnerki i udać się na niebezpieczną przygodę, jaka czeka śmiałków, którzy podejmą się wyzwania wyznaczonego przez lorda pobliskiego miasta Gimouth.
- Rose, droga przyjaciółko. Znamy się już dwa lata, a czas jaki ze sobą spędziliśmy sprawił, że stałyśmy się sobie siostrami. A nasz miły pracodawca przyjął nas i zaopiekował się nami, więc śmiało możemy traktować go jak ojca. Rozumiem, że jesteś spragniona nowych doznań i łakoma przygód, ale czy naprawdę chcesz opuścić rodzinę? - Caroline popatrzała na nią z cieniem nadziei, że jej wypowiedź dała Rose do myślenia. Niebieskooka dziewczyna nie była kimś pokroju tych głupich ladacznic, które pracowały w pierwszej lepszej karczmie i były zdolne do zrobienia wszystkiego byleby tylko ktoś sypnął dla nich groszem. Miała coś w głowie, tak samo jak Rosaline i właśnie to sprawiło, że tak bardzo się z sobą zżyły i bezbłędnie się rozumiały. Historia Caroline również była bardzo podobna do historii jej koleżanki. Wysoko urodzona, piękna dziewczyna o włosach koloru południowego słońca żyła w dostatku i zaznawała błogiego spokoju, dopóki jej rodzinnego zamku nie zaatakowali najeźdźcy. Młoda dama trafiła na czarny rynek jako uprowadzona niewolnica. Barman Harry, który miał dobre serce często uczęszczał w tego typu miejsca w celu ratowania skrzywdzonych przez los dzieci i kobiet. Odkupił ją od handlarza za niemałe pieniądze i wziął do swojej karczmy jednocześnie oddając jej wolność. Caroline w geście podziękowania zgodziła się pracować dla Harry'ego, którego z czasem zaczęła traktować jak własnego ojca.
Zaraz po tym jak dziewczyna wypowiedziała pełne żalu słowa skierowane do Rose podszedł do nich jeden z gości, zamaskowany mężczyzna ubrany w skórzaną kamizelkę, białą koszulę i skórzane spodnie, a na głowie nosił okrągły kapelusz. Rosaline zdążyła już go poznać, kiedy to kilka razy zdarzyło się jej go obsłużyć. Po wypowiedzianych przez niego słowach i zaproszeniu do wspólnej przechadzki w stronę Gimouth przyjaciółka Rose bardzo się rozgniewała:
- Tak, oczywiście! Podsłuchał pan naszej rozmowy, a teraz przychodzi tu pan z propozycją wspólnej podróży i ofiarowaniu ochrony w drodze do miasta. Myśli pan, że nie wiem co z pana za jeden?! W okolicy kręci się pełno szumowin pana pokroju, którzy tylko czyhają na takie bezbronne dziewczyny jak ona! - powiedziała ze złością. Wcale nie uważała, że Rose jest bezbronna, ponieważ widziała ją nieraz na polowaniu i mogłaby przysiąc, że jej przyjaciółka sama potrafi się doskonale obronić. Jednak powiedziała to w celu ochrony kogoś, kto był dla niej bardzo ważny, oraz aby przestrzec zamaskowanego mężczyznę przed dokonaniem - nie daj boże - przestępstwa.
Na zewnątrz trzej podróżnicy, którzy niedawno poznali siebie nawzajem, a dokładniej to właśnie w tej chwili to robili rozmawiali ze sobą odtrącając jeden drugiego od własnej osoby. Zakapturzony potwór, którego Rand nazwał "Ponurym Żniwiarzem" nie chciał, aby ten z nim rozmawiał i pragnął, aby żylasty mężczyzna, który tak uporczywie prosił go o poczęstunek dał mu spokój i odszedł w swoją stronę. Rand natomiast wyskoczył z pretensjami o poczęstowanie go szczynami przez brodatego osiłka, który teraz wyszedł z karczmy. Powiedział mu, że nie kupi od niego żadnego młota, którego ten chciał mu sprzedać. Muskularny człowiek za to bojąc się o bezpieczeństwo swojego poprzedniego rozmówcy wyszedł na dwór, aby sprawdzić, czy wszystko z nim dobrze i czy aby żniwiarz nie zrobił mu przez ten czas krzywdy. Deszcz lał obficie i dłuższy pobyt MerQu pod gołym niebem sprawiłby, że ten przemoknie na suchą nitkę. Trzeba by stanąć pod daszkiem, razem z dwoma pozostałymi przybyszami, żeby nie złapać cholernego przeziębienia.

Bardzo zadziwiła Eona przyczyna faktu, iż był w centrum zainteresowania jakiegoś dziwnego pijaka.  Jednakże bardziej zadziwiły go słowa nieznajomego, te o woni magii. Odparł mu więc gniewnie - Waść mość uważa na słowa, świeczki dla bogów mogły by zapłonąć przez twój długi, plugawy jęzor! Po czym spokojnie już stwierdził -Możemy coś wypić, ale na pewno gdzieś gdzie jest cicho i nie ma ludzi. Mam dość tej hołoty! . Myślał że będzie popełnił duży błąd, i że go będzie żałować. - Mój towarzysz nie chce narazię się ujawniać. Proponuję wypić w nawiedzonym tartaku, w pobliżu, haha, chyba że się boisz? - dopowiedział Eon, kończąc wypowiedź lekko złośliwym głosem. Następnie wydarzyło się coś, że sprawiło że zmienił zdanie. Mianowicie zza rogu z którego szczał moczymorda nagle wyskoczył wiking-pijak niedoszły sprzedawca młota. Niby nic bezpośrednio związanego z nim się nie stało, ale rozśmieszyło go to. Jego śmiech był jednak cichy, i niewielu było by w stanie go usłyszeć, a nawet ci by pewnie źle go zrozumieli, bo był to mroczny, a wręcz potworny śmiech. "Może jego towarzystwo nie będzie takie złe? " pomyślał. Niemalże natychmiast potem powiedział - To co idziesz? Czasu jest mało, jednak zawiodę cię, mam tylko trochę wyśmienitego trunku. A tak mi się przypomniało, niczym ci nie pachnę dziwnym? Ciekawe, zaiście ciekawie.  powiedział wesoło, po czym szybkim krokiem ruszył ku nawiedzonemu domowi, w którym się zatrzymał. Pozwolono mu z niego korzystać do woli, za to że przegnał ducha który nawiedzał to miejsce. Strasznie lało, co tylko przyśpieszyło jego kroki. Nie patrzył czy jego towarzysz do picia idzie za nim, czy nie. Doszedł do swojej siedziby mokry, ale jakimś cudem udało mu się uniknąć wszech otaczającego błota. Był pewien że wiking może ich obserwować, tak więc cicho powiedział w do swego ukrytego towarzysza - Sprawdź teren, i jakby ktoś podsłuchiwał zawołaj mnie w swej mowie trzykrotnie. Poproś swych braci by umilkli na dzisiejszy wieczór. Po czym wypuścił go z tajnej skrytki w szacie. Następnie usiadł wygodnie i w oczekiwaniu na czyny ciekawego nieznajomego zamyślił się. Był pewien że przyjdzie. Więc wyciągnął jedyny pozostały mu trunek, dar od wdzięcznych protektorów, Był pewien że dostanie od nich więcej zleceń, bo im większy płomień, tym większy cień, a ktoś musiał go rozpraszać.Eon nie wiedział ile czasu minęło, ale z rozmyślań wyrwał go nagle jakiś hałas. A akurat zastanawiał się, jaka choroba najlepiej oducza skradania się, i wtykania wielkiego, pijackiego nochala nad owłosioną brodą w sprawy innych.

Ostatnio edytowany przez InkwizytorSzalonyHollow (2014-08-21 00:38:35)

MerQu krążąc po deszczu w tą i z powrotem, aż  spostrzegł, iż nie doszły kupiec jego młota, kieruje się ku niemu. ” Na brodę Boga Wojny! cóż za dziwny człek z niego.” myśl ta przemknęła mu przez głowę na widok prostego sprężystego chodu i chłód bijący z  różnobarwnych oczu owego jegomościa. .- Mamy do pogadania panie wiking. - ton głosu wskazywał na lekkie po denerwowanie czarnowłosego, a barwa głosu nie wskazywała na to by ten mężczyzna przez ostania godzinę pił równo z nim… Wielkim człowiekiem z północy co łapę ma jak bochen chleba. - Nie jestem jakimś tam Wikingiem. Jestem Człowiekiem Gór! " - Rand po usłyszeniu tych słów skrzywił się. “To jest jakaś różnica?” Nie wyraził swej uwagi na głos za miast tego rzekł - mam sprawę, ten jegomość z którym rozmawiałem mi się nie podoba, niby na początku od niego nic nie było czuć , ale teraz jak kroczy to dziwna woń się za nim ciągnie - zmarszczył twarz na znak obrzydzenia - potrzebna by mi była pomoc w razie czego. nigdy nie wiadomo co takim dziwakom strzeli do łba, ale obawiam się, że we dwóch może być nie pewnie tym bardziej iż nie wiemy co potrafi ten jegomość. - tu zrobił przerwę, by przyjrzeć się reakcji rozmówcy, ale nie na tyle długą by ten zdążył opowiedzieć. twarz wikinga… znaczy człowieka gór przeszył wyraz zrozumienia słów i ich akceptacji. Najwyraźniej jemu też dziwny jegomość również nie przypadł do gustu, ale nie miał zamiaru się dzielić swoimi spostrzeżeniami na temat dziwnych fiolek posiadanych przez tego kosiarza. - Więc, tak - kontynuował swoją wypowiedź Rand - zajdź do karczmy i skrzyknij ludzi, którzy chcą iść do miasta, albo na te coś co tak się ten zbrojny wydzierał, jak uda ci się zebrać parę osób rusz traktem do miasta i zatrzymaj się na chwile przed tartakiem, jeśli wszystko będzie w porządku będę już tam na was czekał i ruszymy dalej do miasta, albo się rozejdziemy każdy w swoją stronę co ty na to e...kolego? jeśli dojdzie do rozróby w tartaku dzielimy się jego rzeczami pół na pół jak nie będzie mordobicia to jeszcze lepiej. Niby nic nie wiadomo, ale paru takich pojebów co gadało do siebie już nie jedną wieś spalił tylko przez to tylko, że głos mu tak kazał, a te nie szczęsne głosy to najczęściej były jakieś magiczne pomioty w stylu czarnych skrzatów czy przeklętych rusałek, raz nawet koleś zabił karawanę  kupiecką bo tak kazała mu dusza jego potępionego brata! - reakcja MerQkjusz była natychmiastowa. Na Bogów mego ludu coś potwornego trzeba natychmiast ruszać i rozprawić się z tym pomiotem! - twarz MerQkjusza wykrzywiła się w grymasie złości chwycił swój młot i już miał ruszyć w pościg za Kosiarzem, ale zdecydowany uścisk dłoni na barku go powstrzymał -Ty impulsywny durniu  jak się zgodziłeś to postępuj zgodnie z planem! idź do oberży i zbierz ludzi, a ja pójdę za tym Ponurym żniwiarzem! - Rand warknął rozgniewany impulsywnością swojego wspólnika ruszył w stronę nawiedzonego tartaku leżącego po drodze do miasta. Poprawił torbę na ramieniu i złapał dwie Buławy wiszące u jego pasa złączył je rękojeściami tworzą laskę bojową i zaczepił ja o specjalny uchwyt na pasku swojej torby ta, iż wystawał mu z jednej strony na lewym ramieniem, a z drugiej wystawała na wysokości łydki prawej nogi. W tym samym czasie Masywny człowiek Gór wkroczył do karczmy rozejrzawszy się po sali pełnej biesiadników nabrał powietrza w płuca i krzyknął donośnie, by jego komunikat dotarł do wszystkich - Szukam ludzi którzy chcą ruszyć ze mną przez las do miasta. Późna już pora a razem zawsze raźniej niż samemu. Na Honor ludzi gór i moich bogów obiecuje, że nic złego z mojej strony nie stanie się tym co zdecydują się ze mną ruszyć do miasta! Sam wybieram się tam na wezwanie Lorda w sprawię zadania za którego wykonanie obiecał sowicie zapłacić! - zadowolony z efektu jaki osiągnął, gdyż wszyscy na chwile zamarli i spojrzeli na niego jak im się zdawało na szalonego człeka.

Ostatnio edytowany przez Rand the Casime (2014-08-21 18:09:45)

Po kolejnym ogłoszeniu, wypowiedzianym przez znajomego klienta Rose jeszcze bardziej się ucieszyła, mimo iż liczyła sobie 16 wiosen znowu poczuła się jak mała dziewczynka, tak radosna i beztroska. Złapała Boharda za rękaw i pociągnęła w stronę zaplecza tłumacząc jedynie:
- Muszę się troszkę przygotować, zabiorę tylko parę rzeczy, dobrze? - Nie czekając na odpowiedź zaprowadziła znajomego do magazynu. Z jednej ze skrzyń wyciągnęła dobrej jakości łuk i kołczan z paroma strzałami. Rzuciła w jego stronę, licząc na to, że złapie. Wyciągnęła także czarny płaszcz z kapturem, który podczas polowań chronił jej bladą, wrażliwą cerę przed poparzeniami, wyższe, bardziej wytrzymałe buty, pasek, oraz czarną chustę. Skierowana do Boharda powiedziała:
- Poczekaj tu chwilkę, możesz zabrać stąd co tylko chcesz, tylko nie podglądaj, bo nie ręczę
za siebie! - Po czym zniknęła za wysokimi skrzyniami dającymi jej trochę prywatności. Ściągnęła buty, a zdjąwszy niewygodny gorset odetchnęła lekko. Odrzuciła go w kąt, po czym zostając w przewiewnej jedwabnej białej bluzce i materiałowej spódniczce ubrała resztę przygotowanej części garderoby. Wychodząc zza skrzyń związywała chustę wokół ust.
- No to możemy wychodzić. - Odrzekła uśmiechając się zadziornie, czego nie było wyraźnie widać, gdyż w większości usta były schowane pod materiałem. Przed wyjściem z magazynu zabrała jeszcze z półki krótki sztylet, którym przygotowywała zwierzynę. Schowała go za paskiem, a kołczan i łuk zawiesiła na plecach.

Ostatnio edytowany przez Rose (2014-08-22 00:49:51)

Bohard był niezwykle zdziwiony jej zachowaniem, tyle ile Berhalu zwiedził podążając za wieściami o potworze, to nigdy nie znalazł kogoś bardziej napalonego na przygodę niż ona. Podążył za nią ciągnięty za rękaw na zaplecze, po drodze spojrzał na Caroline wzrokiem który miał na celu wyprowadzenie jej z równowagi. - Spokojnie Rose, nie śpiesz się. Mamy jeszcze dużo czasu na dotarcie do Gimouth. - Powiedział, ledwie łapiąc łuk i kołczan. "Och, umie korzystać z łuku. To dobrze, łuki podobno zapewniają przewagę dystansu". Bohard osobiście wolał walkę w zwarciu, nie ma nic lepszego od dobrego noża, a przy sobie nosił cały ich zapas. Noży widać nie było, bo miał je pochowane od wewnątrz rozpiętej kamizelki oprócz dwóch schowanych w pochwach przypiętych do pasa, jednak przez to że one tam są, kamizelka wydawała się być bardzo rozepchana.
W odpowiedzi na słowa Rose kiwnął głową. Kiedy tylko zniknęła za skrzyniami aby się przebrać, natychmiast rozejrzał się po pokoju w poszukiwaniu przydatnych rzeczy. Jeśli dostrzegł jakieś noże to natychmiast je zabrał, pomijając sztylecik który później wzięła Rose, ponieważ według niego był za krótki, za lekki i w ogóle nie w jego stylu. Jeśli zauważył coś szczególnie użytecznego co mogłoby się później przydać, również to zabrał.
Kiedy Rose wyszła już zza skrzyń, również zasłonił twarz chustą, nasuwając ją na nos. - Jeśli pozwolisz, chcę pożyczyć to. - Po czym pokazał jej wszystko co postanowił wziąć. Wręczył jej łuk i kołczan. - Dobrze, chodźmy. - Odpowiedział. Kiedy wrócili już tam gdzie działo się całe pijaństwo i zabawy, trafili akurat na faceta który zwoływał wszystkich chętnych na podróż do Gimouth. - Spójrz Rose, nasi przyszli kompani! - Uśmiechnął się do niej czego nie było widać spod chusty po czym ruszył w stronę gościa. - Witaj, nazywam się Bohard a to jest panienka Rose, również wybieramy się do miasta, aby zobaczyć cóż Lord Caerwych dla nas przygotował - Przedstawił siebie i Rosaline, teraz czekał tylko na to co ten facet powie, ponieważ chciał sprawdzić czy ma on coś ciekawego do powiedzenia, czy tylko wybiera się tam po kilka monet, i wio.

POZA GRĄ:
Lawsford, napisz mi i Rose na PW co takiego znalazłem na zapleczu i czy w ogóle cokolwiek :x

Brodaty mężczyzna imieniem MerQu spojrzał na Boharda i Rosaline mierząc ich wzrokiem po czym rzekł przyjaźnie - Ach, bardzo mi miło was poznać. Mówią na mnie MerQu, pochodzę z dalekiej północy. Nie będę się jednak teraz rozwodził na mój temat. Co powiecie, gdybyśmy już wyruszyli w stronę Gimouth? Co prawda mamy jeszcze trochę czasu, lecz umówiłem się z dwoma innymi towarzyszami, którzy również mają zamiar podjęcia się tego zadania, że spotkamy się po drodze przy tartaku i razem pójdziemy w stronę miasta - gdy to mówił gestem ręki dawał znać tej dwójce, że trochę mu się spieszy i chciałby już wyjść z karczmy. "Mam jednak nadzieję, że tam, przy tartaku mają jakieś poddasze, bo jak nie to jeszcze przed wyruszeniem stamtąd  do Gimouth będziemy kompletnie mokrzy." pomyślał. Na jego twarzy, z pod obfitej, gęstej brody było widać szeroki uśmiech, który mógł oznaczać dwie rzeczy: naprawdę wielkie podekscytowanie lub podpicie karczemnym piwskiem. W sumie to ani Bohard, ani Rose nie potrafili rozgryźć którą z nich przedstawia wyraz twarzy północnego wojownika. Godząc się na wymarsz od zaraz zebrali się i wyszli z karczmy na zacinający deszcz. Rose zdążyła jeszcze pożegnać karczmarza i przyjaciółkę i zapewnić ich, że z pewnością wróci do nich. Trójka śmiałków ruszyła traktem wiodącym do miasta Gimouth. Pogoda im nie sprzyjała, gdyż zbierało się na burze.

Popijający trunek Eon i Rand rozmawiali ze sobą siedząc pod dachem w pewnym stopniu chroniącym ich od natarczywego deszczu. Lało coraz mocniej, a na dróżce można było zaobserwować tworzenie się małych strumyków zbierających się ze spadającego deszczu, które spływały w bardziej podniosłych miejscach oraz osiadały tam, gdzie było płasko tworząc coraz to większe kałuże. Czekali tam na MerQusza, który miał sprowadzić z karczmy resztę chętnych do wykonania zadania. Po chwili w świetle latarni ujrzeli zbliżające się trzy postacie, które idąc drogą w stronę tartaku omijali kałuże. MerQu miał racje, gdy doszli do tartaku byli już cali przemoczeni, choć droga zajęła im tylko cztery minuty idąc przyspieszonym tempem. A jeszcze trzeba było dotrzeć do miasta. Weszli na zadaszony podest przed tartakiem, gdzie gościły się dwie postacie popijając jakiś trunek. MerQu stanął naprzeciw nich, wykręcił dłoniami wodę z mokrej brody i oznajmił - Przyprowadziłem dwóch śmiałków. Fajnie co nie? W grupie raźniej - znów uśmiechnął się szeroko - To jest panienka Rose, a to jest Bohard. Poznajcie się. - przedstawił przyprowadzonych towarzyszy wskazując na jednego i drugiego, gdy wymawiał ich imiona. Wtedy do kelnerki i zamaskowanego zabijaki doszło przed kim tak naprawdę stoją. Obu kojarzyli z karczmy. Jeden z nich był ciemnowłosym chuderlakiem, który popijał z MerQuszem i rozmawiał z nim na temat kupna młota. Drugi natomiast był zakapturzonym, przerażającym podróżnikiem, który siedział w kącie karczmy oddalony od reszty klientów i mówił do siebie. To oni razem z MerQuszem mieli zostać towarzyszami Rose i Boharda podczas zadania, które wyznaczy im Lord Ervin Caerwych.

Poza grą:
Kupiecki trakt był bardzo często uczęszczany dlatego też trzeba było o niego dbać. Latarnie oświecali gajowi.

Tak liczne towarzystwo zaskoczyło Eona. Pierwotnie sądził że przyjdzie jeno obszczany wiking, lub też może uda mu się namówić jakąś karczemną szumowinę by mu towarzyszyła. Przywitanie zakapturzonej postaci wydało mu się dziwne, więc nim odrzekł nowo przybyłym, rzekł do kruka cicho - Ten na końcu mi się nie podoba, wybadaj kumie co z nim.  , po czym rzekł już do przybyłych -Witam was, wy też na bestię? Wybaczcie mą nieuprzejmość, nie przepadam za towarzystwem, ale czym chata bogata.... W trakcie jego wypowiedzi kruk zerwał się do lotu, aby wtopić się w cień, i wypełnić prośbę przyjaciela. Sam Eon energicznie wstał i szybkim krokiem ruszył w poszukiwaniu jakiś kufli. Niestety znalazł tylko dwa, tak więc postanowił oddać swój, a sam pić z fiolek bądź piersiówki. -A wy co, drzewa że tak stoicie? Siadajcie se.  powiedział z irytacją. Zazwyczaj nie jest tak wylewny, ale to był długi dzień, noi trochę już wypił. "Mam nadzieję że ten cholerny norn usiądzie daleko ode mnie, bo capi że wytrzymać nie można " pomyślał siadając naprzeciw Randa. Deszcz padał nieubłaganie, ale nie budziło to agresji mężczyzny. " Przynajmniej zmyje ślady. " pomyślał zadowolony. Zaczął nalewać towarzyszom, po czym nalał do pełna do piersiówki i do większej fiolki. Wiedział że to może być długa wyprawa. Nalał też do spodka ustawionego obok i zawołał swego latającego, szpiegującego przyjaciela. Gdy kruk leciał w jego stronę, wyciągnął z pobliskiego wora kawałek świeżego, surowego mięsa i dodał go przyjacielowi do napoju. -Co??? To jest kobieta?? Pewnyś?? powiedział do kruka zdziwiony po czym ze skruchą dodał -Wybacz, jasne że ci ufam, zapewne masz rację. . -Pijcie i bawcie się, bo jutro pomrzemy. zawołał wesoło, co niestety mogło wyjść dość mrocznie. Po tych słowach zmęczony rozmową, zaczął pić.